Stacja kosmiczna jest jedynym laboratorium mikrograwitacji na Ziemi. Jest wielkości boiska do piłki nożnej, na której przeprowadzane są eksperymenty naukowe i technologiczne, które są stale prowadzone przez członków załogi. Badania na pokładzie orbitującego laboratorium przynoszą korzyści dla życia na Ziemi, a także dla przyszłej eksploracji Kosmosu. Stacja kosmiczna służy jako pole testowe dla technologii i pozwala badać wpływ długoterminowych lotów kosmicznych na ludzi.
Stacja kosmiczna jest widoczna, ponieważ odbija światło Słońca – z tego samego powodu, dla którego widzimy Księżyc. Jednak w przeciwieństwie do Księżyca, stacja kosmiczna nie jest wystarczająco jasna, aby zobaczyć ją w ciągu dnia. Można go zobaczyć tylko wtedy, gdy w Twojej lokalizacji jest świt lub zmierzch. W związku z tym może wynosić od jednej okazji do obserwacji w miesiącu do kilku w tygodniu.
Stacja kosmiczna wygląda jak samolot lub bardzo jasna gwiazda poruszająca się po niebie, z wyjątkiem tego, że nie ma migających świateł ani nie zmienia kierunku. Porusza się znacznie szybciej niż samolot (samoloty zazwyczaj latają z prędkością około 1000 km/h, stacja kosmiczna leci z prędkością 28 000 km/h.
ang. International Space Station, ISS; ros. Международная Космическая Станция, МКС; trb.: Mieżdunarodnaja Kosmiczeskaja Stancyja, MKS
– pierwsza stacja kosmiczna wybudowana z założenia przy współudziale wielu krajów.
Składa się obecnie z 15 głównych modułów (docelowo ma ich liczyć 16) i umożliwia jednoczesne przebywanie sześciu członków stałej załogi (trzech do roku 2009).
Pierwsze moduły stacji zostały wyniesione na orbitę i połączone ze sobą w 1998 roku.
Pierwsza stała załoga zamieszkała na niej w roku 2000.
Źródłem zasilania ISS są baterie słoneczne, transportem ludzi i materiałów do 19 lipca 2011 zajmowały się amerykańskie wahadłowce programu STS (od lutego 2003 do 26 lipca 2005 wstrzymane z powodu katastrofy Columbii) oraz rosyjskie statki kosmiczne Sojuz i Progress.