NASA wykonuje autonomiczne loty dronami w ramach badań nad taksówkami powietrznymi
Naukowcy z należącego do NASA Langley Research Center w Hampton w stanie Wirginia wykonali niedawno lot wieloma dronami poza linią wzroku bez widocznego obserwatora. Drony z powodzeniem latały wokół przeszkód i siebie nawzajem podczas startu, wzdłuż zaplanowanej trasy i po wylądowaniu, a wszystko to autonomicznie, bez pilota kontrolującego lot. Naukowcy z należącego do NASA Langley Research Center w Hampton w stanie Wirginia przeprowadzili niedawno lot wielu dronów poza linią wzroku bez widocznego obserwatora. Drony z powodzeniem latały wokół przeszkód i siebie nawzajem podczas startu, wzdłuż zaplanowanej trasy i po wylądowaniu, a wszystko to autonomicznie, bez pilota kontrolującego lot. Test ten stanowi ważny krok w kierunku rozwoju możliwości samodzielnego latania taksówek powietrznych. "Latanie pojazdami poza linią wzroku, gdzie ani pojazd, ani przestrzeń powietrzna nie są monitorowane za pomocą bezpośredniej obserwacji człowieka, demonstruje lata badań nad automatyzacją i systemami bezpieczeństwa, a ich ukończenie wymagało specjalnej zgody Federalnej Administracji Lotnictwa i NASA" - powiedział Lou Glaab, szef oddziału inżynierii systemów aeronautycznych w NASA Langley. Bezpieczniejsze i bardziej opłacalne jest testowanie technologii samodzielnego latania przeznaczonej dla większych taksówek powietrznych przewożących pasażerów na mniejszych dronach, aby obserwować, jak unikają siebie nawzajem i innych przeszkód. NASA testuje również elementy technologii automatyzacji przy użyciu helikopterów. Te zastępcze statki powietrzne pomagają NASA w dojrzewaniu autonomii na długo przed integracją latających taksówek powietrznych na niebie. "Kiedy mamy wiele pojazdów, wszystkie przylatujące i odlatujące z wertiportu, który znajduje się w sąsiedztwie lotniska lub głęboko w społeczności, musimy upewnić się, że technologie automatyzacji tych pojazdów są w stanie bezpiecznie obsługiwać duże natężenie ruchu lotniczego w ruchliwym obszarze" - powiedział Glaab. Opierając się na wcześniejszych testach, zespół z powodzeniem wykonał wiele lotów przy użyciu zakupionych bezzałogowych systemów powietrznych ALTA 8, znanych również jako drony, bez wizualnego obserwatora i latał dronami poza linią wzroku, zwanymi lotami "NOVO-BVLOS". Oprogramowanie załadowane do małych dronów zapewniało komunikację w przestrzeni powietrznej, zarządzanie torem lotu, unikanie innych pojazdów i inne umiejętności potrzebne do działania w zatłoczonej przestrzeni powietrznej. Jest to niezbędne w przypadku zaawansowanej mobilności lotniczej (AAM), w której drony i taksówki powietrzne będą działać w tym samym czasie na zasadzie rutynowej. Testy lotnicze były obserwowane z centrum kontroli zdalnych operacji misji autonomicznych NASA Langley, podczas gdy drony startowały i lądowały na poligonie testowym City Environment for Testing Autonomous Integrated Navigation. NASA przekaże publicznie nową technologię stworzoną podczas tego projektu, aby zapewnić producentom przemysłowym dostęp do oprogramowania podczas projektowania ich pojazdów. "Zdolność NASA do transferu tych technologii przyniesie znaczne korzyści branży" - powiedział Jake Schaefer, kierownik operacji lotniczych w projekcie. "Przeprowadzając testy lotnicze w krajowej przestrzeni powietrznej, w pobliżu lotnisk i w środowisku miejskim, jesteśmy w stanie przetestować technologie i procedury w kontrolowanym, ale odpowiednim środowisku dla przyszłych pojazdów AAM". Jedną z tych technologii była ICAROURS, która jest skrótem od NASA Integrated Configurable Architecture for Reliable Operations of Unmanned Systems. Oprogramowanie to zapewnia autonomiczną funkcję wykrywania i unikania oraz jest częścią ogólnego systemu utrzymywania "dobrego odstępu" od innego ruchu lotniczego. Inną zastosowaną technologią był system Safe2Ditch NASA, który pozwala pojazdowi obserwować ziemię poniżej i podejmować autonomiczną decyzję o najbezpieczniejszym miejscu do lądowania w przypadku sytuacji awaryjnej podczas lotu. Misja NASA AAM obejmuje wiele projektów przyczyniających się do rozwoju różnych obszarów badawczych. Ten projekt, nazwany High Density Vertiplex, koncentrował się w szczególności na testowaniu i ocenie miejsc, w których przyszłe pojazdy będą startować i lądować z dużą częstotliwością, zwanych vertiportami lub vertiplexami, dla wielu vertiportów znajdujących się blisko siebie, a także na postępie technologicznym potrzebnym do osiągnięcia sukcesu.
Dziękujemy, że przeczytałaś/eś artykuł! Obserwuj nas w Wiadomościach Google.
